Μια ποδοσφαιρική Βαβέλ χαμένη στη μετάφραση

Καταρχήν συμφωνούμε όλοι στο εξής. Αυτό που είδαμε χθες στη Νίκαια δεν ήταν Άρης. Δεν θύμιζε Άρη πέρα από τις φανέλες και το σήμα. Ένα συνονθύλευμα. Μια θλιβερή καρικατούρα. Ένα σύνολο ποιοτικών ποδοσφαιριστών που περιφέρονταν στον αγωνιστικό χώρο άσκοπα. Απολύτως διεκπεραιωτικά. Πάμε, χτυπάμε την κάρτα και φεύγουμε. Ομάδα δίχως νεύρο, σφυγμό, ένταση στο παιχνίδι της. Παιχνίδια θα χάσεις. Έχει διαφορά όμως ο τρόπος. Η αγωνιστική συμπεριφορά και η νοοτροπία. Αυτό ήταν που ενόχλησε περισσότερο. Που προκάλεσε… ξενέρωμα και οργή ταυτόχρονα. Την ποιότητα δεν αρκεί μόνο να την εκφράζεις με λόγια. Οφείλεις να την… αραδιάζεις και στο χορτάρι.

Βλέποντας το χθεσινό ματς με τον Ιωνικό αδυνατείς να κατανοήσεις την αγωνιστική μετάλλαξη του Άρη προς το χειρότερο. Μοιάζει με ένα γκρουπ παικτών που έχουν χάσει την αγωνιστική τους πυξίδα. Που είναι η περσινή ομάδα που με θεωρητικά υποδεέστερο ρόστερ πέρσι, τέτοια παιχνίδια τα καθάριζε; Ακόμη και όταν δεν έθελγε με την απόδοσή της είχε τον τρόπο να τα κερδίζει. Με το πάθος που έβγαζε, την ένταση και το κλίμα ομοψυχίας που ήταν το σήμα κατατεθέν της.

Αδυνατώ να κατανοήσω πως χάθηκαν όλα αυτά μέσα σε δυο μόλις παιχνίδια. 180΄ στείρα, άνευρα που αναδύουν πρόβλημα. Το βασικότερο όλων; Ότι δεν έχουν στόχο να πάνε στο γκολ. Δυσκολεύονται αφάνταστα να λειτουργήσουν στο κυριαρχικό παιχνίδι. Όταν ο αντίπαλος τους δίνει χώρο, τους περιμένει στα δυο τρίτα όπως έκαναν τόσο ο ΟΦΗ όσο και ο Ιωνικός, το πρόβλημα μοιάζει να μην έχει λύση. Και όχι μόνο αυτό εμφανίζει πρόβλημα όταν δέχεται μπάλες στις πλάτες. Πρόβλημα που θα ήταν μεγαλύτερο αν Μπράμπετς και Φαμπιάνο δεν ήταν γρήγοροι.

Πρόβλημα νούμερο δυο. Ο Καμαρά αφήνει συνεχώς τη θέση του. Πλαγιάζει και δεν μένει στο… κουτί αφήνοντας την περιοχή ορφανή. Ίσως γιατί επειδή δεν τροφοδοτείται επαρκώς και αν δεν το κάνει δεν θα ακουμπήσει μπάλα.

Πρόβλημα νούμερο τρία: Ο Ιτούρμπε που αποκτήθηκε για να κάνει τη διαφορά λειτουργεί σαν να παίζει μόνος τους. Είναι φανερό ότι δεν έχει… κουμπώσει στην ομάδα ακόμη. Δεν έχει βρει το ρόλο του. Και είναι κρίμα γιατί στην μοναδική καλή φάση που έκανε ο Άρης στο πρώτο ημίχρονο, έδειξε την ποιότητά του.

Πρόβλημα νούμερο τέσσερα: Όταν ο Μπερτόγλιο αποσύρεται ή δεν είναι καλά, εξαφανίζεται η έμπνευση από το παιχνίδι του Άρη. Χωρίς να είναι εξαιρετικός χθες, 1-2 φορές «κουνήθηκε» και έκανε φάση η ομάδα του. Όταν βγήκε έμεινε μόνος και αβοήθητος ο Γκάμα να παλεύει αλλά ως γνωστό ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Γενικά είναι μεγάλο πρόβλημα ότι δεν πάει κανείς παίκτης του Άρη στην προσωπική ενέργεια. Στο ένας εναντίον ενός ώστε να δημιουργηθεί το ρήγμα σε μια κλειστή- όπως αυτή του Ιωνικού- άμυνα. Δεν υπάρχουν συνεργασίες, το τέμπο παραμένει σε όλο το ματς χαμηλό. Ένα… φλατ πράγμα.

Πρόβλημα νούμερο πέντε: Ο Εντιαγέ δείχνει αγνώριστος στα δυο επίσημα παιχνίδια. Εκ διαμέτρου αντίθετη εικόνα από αυτή στα φιλικά σε σημείο που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί… ακυρώνονται δυο παίκτες που πέρσι έφτασαν τον Άρη δεύτερο. Ο Τζέγκο και ο Ματίγια. Χώρια που δίπλα σε τέτοιο μέτριο, μην πω και κακό Εντιαγέ, χάνεται στη μετάφραση και ο Σάσα. Τα ίδια θα έλεγα ακόμη και αν δεν έβαζε το γκολ ο Άοσμαν και το ματς έμενε στην ισοπαλία.

Στα δικά μου μάτια θα ήταν σαν ήττα και δύσκολα ένας βαθμός θα έκρυβε τις αγωνιστικές ανορθογραφίες κάτω από το χαλάκι. Ίσως το γκολ του Σύριου κάνει περισσότερο καλό από όσο φαίνεται βλέποντας αυτό το -5 στη βαθμολογία. Να αφυπνίσει συνειδήσεις, να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά και φιλότιμο. Μαζί με τη… χθεσινή υποδοχή στο αεροδρόμιο το μήνυμα στα αποδυτήρια και τον προπονητή έχει περάσει και ήταν σκληρό. Αν ελήφθη θα φανεί την Τετάρτη κόντρα στον Παναθηναϊκό. Παιχνίδι που ή θα βάλει τον Άρη και πάλι σε μια ευθεία γραμμή ή θα τον βυθίσει πιο πολύ στο πρόβλημα και στην εσωστρέφεια.

Από χθες το βράδυ ο Άκης Μάντζιος έβαλε λίγη παραπάνω πίεση στην πλάτη του. Ούτως ή άλλως υπάρχει όταν κοουτσάρεις μια μεγάλη ομάδα με καλό ρόστερ και την υποχρέωση να κάνει το βήμα παραπάνω. Ο Έλληνας τεχνικός δυσκολεύεται στα δυο πρώτα παιχνίδια να μετεξελίξει το παιχνίδι του Άρη. Να το κάνει ελκυστικό και ταυτόχρονα αποτελεσματικό. Τώρα υπό πίεση καλείται να… επαναφέρει τα θετικά στοιχεία του περσινού Άρη, βρίσκοντας παράλληλα τον τρόπο να καταστήσει ωφέλιμους και λειτουργικούς τους καινούργιους παίκτες με τα «βαριά» βιογραφικά. Δεν είναι εύκολο γιατί άλλαξαν τα 6/11 αλλά δεν υπάρχουν πια τα περιθώρια γιατί ο Άρης έκανε γρήγορα τις γκέλες που κάθε ομάδα έχει… δικαίωμα να κάνει.

Ο Θόδωρος Καρυπίδης δεν συνηθίζει να λειτουργεί εν βρασμώ. Αν και παρορμητικός, δεν λαμβάνει αποφάσεις όταν το αίμα βράζει και η πίεση χτυπάει κόκκινο. Κατανοεί ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να επαναφέρει την ομάδα του στον ίσιο δρόμο και με τις κινήσεις του χθες έδειξε ότι το παίρνει πάνω του, βλέποντας ότι με το καλημέρα ελλοχεύει ο κίνδυνος να εκτροχιαστεί μια πολύ σοβαρή επένδυση όπως η φετινή… Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν χρειαστεί δεν θα βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο λαμβάνοντας δύσκολες αποφάσεις!

ΥΓ . Πόση ομοιότητα πια με την προπέρσινη χρονιά. Κακό πρώτο ματς στο Μόλντε όπως φέτος στην Αστάνα. Παραλίγο επική ανατροπή, ισοπαλία εντός με ΟΦΗ, ήττα μετά από νεοφώτιστο (Βόλο) όπως χθες.